Desnor
Werk
Serenade (2021)
Ponge (2021)
Listen to your heart (2020)
Toverberg (2019)
La Dernière (2019)
Momentum 3 (2018)
The Greatest Show on Earth (2018)
Galileo (2017)
Desnor probeert #2 (2016)
Desnor probeert #1 (2016)
Ouvertures (2016)
#BOS (2014)
Ideale plaats (2013)
Wie je op de rechterwang slaat, keer je ook je
linkerwang toe (2012)
Agenda
Contact
Desnor ontstond in 2012 als een tweekoppig theatercollectief met Louis Janssens en Ferre Marnef. Het werk van Desnor leest als een portret van deze tijd en hoe de wereld (niet) werkt. We geloven in het doen. We geloven in het begin. In het doen ligt het begin.
Deze slagzin gebruikt Desnor graag om zichzelf en hun werk te typeren.
Louis: Alles beweegt, vriendje.
Ferre: Ja, alles beweegt!
Naast een gezamenlijk parcours volgen Ferre en Louis elk een eigen, meer solistisch traject. In de toekomst willen ze ook deze trajecten verder ontwikkelen en meenemen als onderdeel van de werking van Desnor. Ze zijn ervan overtuigd dat het theaterveld jonge organisaties kan gebruiken die dat veld al spelend proberen te bevragen en vooral te inspireren.
Louis Janssens (1995) studeerde in 2018 af aan Drama, KASK Gent. Naast het werken met Ferre binnen Desnor maakte hij op school ook verschillende solo projecten. Zo maakte en danste hij op school de danssolo Ouvertures (2016). In 2018 maakte hij samen met Timo Sterckx zijn afstudeervoorstelling The Greatest Show on Earth. Hiervoor ontving hij de Horlait Dhapsensprijs (prijs voor afstudeerwerken) en de voorstelling werd geselecteerd voor TAZ 2018. Hij deed stage als regie-assistent bij de voorstelling MUUR van Floor van Leeuwen (Schwalbe, Lotte van den Berg ...). Als speler was hij te zien in Villa Vivaldi van Muziektheater Transparant (2008), Pitsers van Tuning People & fABULEUS (2009) en In Koor! een coproductie tussen KASK, CAMPO & De Koe (2017).
Omdat hij het belangrijk vindt om als theatermaker ook actief betrokken te zijn bij verschillende facetten van het kunstenveld, speelde zijn werk zich de afgelopen jaren niet enkel in de repetitieruimte af. Zo sprak hij in 2012 de State of the Youth uit tijdens de opening van Het Theaterfestival. In 2019 schreef hij voor Etcetera en Rekto:Verso een artikel over het Antwerpse theaterveld en tijdens de Corona-lockdown schreef hij de open brief Over de angst om vergeten te worden, die verscheen op Etcetera en Theaterkrant. In september 2020 organiseerde hij i.s.m. d e t h e a t e r m a k e r & Toneelhuis het event Listen to your heart, een éénmalige performance als reflectiemoment binnen het Antwerpse Love at First Sight Festival.
“Naar aanleiding van onze voorstelling Toverberg beschreef een recensente het werk van Desnor als ‘ambitieus, maar ook onzeker’. Sindsdien voel ik hoe die onzekerheid de drijfveer van mijn werk aan het worden is. Ambitieus zijn is sterk aangetrokken worden maar ook onzeker zijn over dat wat je nog niet kent. Ik ben geïnteresseerd in het kleine tegenover het grote: hoe als jonge kunstenaar jezelf verhouden tot de geschiedenis, tot de kunstensector, tot een gebetonneerde canon. Hoe schep je ruimte in je denken, hoe zet je de dingen naar je hand. Ik thematiseer ambitie tot een werkwoord, wat steeds tot falen leidt: de onmogelijkheid van het grootse, het verlangen om de grenzen op te zoeken. Niet uit aanstellerigheid, maar uit nieuwsgierigheid.”
Omdat hij het belangrijk vindt om als theatermaker ook actief betrokken te zijn bij verschillende facetten van het kunstenveld, speelde zijn werk zich de afgelopen jaren niet enkel in de repetitieruimte af. Zo sprak hij in 2012 de State of the Youth uit tijdens de opening van Het Theaterfestival. In 2019 schreef hij voor Etcetera en Rekto:Verso een artikel over het Antwerpse theaterveld en tijdens de Corona-lockdown schreef hij de open brief Over de angst om vergeten te worden, die verscheen op Etcetera en Theaterkrant. In september 2020 organiseerde hij i.s.m. d e t h e a t e r m a k e r & Toneelhuis het event Listen to your heart, een éénmalige performance als reflectiemoment binnen het Antwerpse Love at First Sight Festival.
“Naar aanleiding van onze voorstelling Toverberg beschreef een recensente het werk van Desnor als ‘ambitieus, maar ook onzeker’. Sindsdien voel ik hoe die onzekerheid de drijfveer van mijn werk aan het worden is. Ambitieus zijn is sterk aangetrokken worden maar ook onzeker zijn over dat wat je nog niet kent. Ik ben geïnteresseerd in het kleine tegenover het grote: hoe als jonge kunstenaar jezelf verhouden tot de geschiedenis, tot de kunstensector, tot een gebetonneerde canon. Hoe schep je ruimte in je denken, hoe zet je de dingen naar je hand. Ik thematiseer ambitie tot een werkwoord, wat steeds tot falen leidt: de onmogelijkheid van het grootse, het verlangen om de grenzen op te zoeken. Niet uit aanstellerigheid, maar uit nieuwsgierigheid.”
Ferre Marnef (1994) studeerde in 2016 af aan Grafisch Ontwerp, KASK Gent. Hij werkte voor de Brusselse vormgevers Joris Kritis (2016 – 2017) en Julie Peeters (2016 – 2019). In zijn eigen grafische praktijk werkte hij al vaak samen met dramaturge Bauke Lievens. De resultaten binnen haar onderzoek aan KASK, zoals de Open Letters to the Circus en Negotiating Distance, werden door hem vormgegeven. Andere samenwerkingen zijn met Toestand, Timeau de Keyser & Pieter Dumoulin, Hannes Verhoustraete, Nina de Vroome, St Lucas Architectuur Brussel ...
Naast zijn werk binnen Desnor speelde hij in verschillende voorstellingen van theatergezelschap Tibaldus. Hij was zowel te zien in Yvonne, Prinses van Bourgondië (2017) als in de opvolger Het Huwelijk (2018) en momenteel in Gekken & Specialisten (2020). Verder speelde hij in de voorstellingen Loopstation (2018) & Are we not drawn onward (2020) van Ontroerend Goed en in Mystery Magnet (2018) van Miet Warlop. Tijdens de creatie van Blue Skies Forever van het gezelschap buren was hij betrokken als muzikant. Hij speelde basgitaar bij bands als Soldier’s Heart en Glints en momenteel broeit hij op een eerste plaat met z'n eigen muziekproject Sergeant, dat op zoek gaat naar de grenzen van popmuziek.
“In alles wat ik doe, probeer ik op zoek te gaan naar een ‘eerlijke vorm’. Voor mij is dat een humane vorm en dus een speelse vorm, omdat ik ervan overtuigd ben dat we in het spel echt mensen zijn. De mensen terug mensen laten zijn, is misschien wel waarom ik zo van theater en de kunsten hou. We leven in tijden waar vorm misleidende en groteske gedaantes aanneemt. Deze enge evolutie wil ik verslaan in verschillende media, dat kan een melodie, een lijn, een acte,… zijn. Want vorm komt nooit alleen.”
Naast zijn werk binnen Desnor speelde hij in verschillende voorstellingen van theatergezelschap Tibaldus. Hij was zowel te zien in Yvonne, Prinses van Bourgondië (2017) als in de opvolger Het Huwelijk (2018) en momenteel in Gekken & Specialisten (2020). Verder speelde hij in de voorstellingen Loopstation (2018) & Are we not drawn onward (2020) van Ontroerend Goed en in Mystery Magnet (2018) van Miet Warlop. Tijdens de creatie van Blue Skies Forever van het gezelschap buren was hij betrokken als muzikant. Hij speelde basgitaar bij bands als Soldier’s Heart en Glints en momenteel broeit hij op een eerste plaat met z'n eigen muziekproject Sergeant, dat op zoek gaat naar de grenzen van popmuziek.
“In alles wat ik doe, probeer ik op zoek te gaan naar een ‘eerlijke vorm’. Voor mij is dat een humane vorm en dus een speelse vorm, omdat ik ervan overtuigd ben dat we in het spel echt mensen zijn. De mensen terug mensen laten zijn, is misschien wel waarom ik zo van theater en de kunsten hou. We leven in tijden waar vorm misleidende en groteske gedaantes aanneemt. Deze enge evolutie wil ik verslaan in verschillende media, dat kan een melodie, een lijn, een acte,… zijn. Want vorm komt nooit alleen.”
"Politiek en theater zijn inherent anders. Wij geloven net dat theater iets kan formuleren dat bovenop de wereld van het politieke kan worden gelegd. Wij kunnen geen antwoorden geven in de reële, praktisch toepasbare zin, wij kunnen enkel theatergedachten formuleren: gedachten die artistiek zijn, maar niet per se culturele gevolgen teweegbrengen. Theater representeert wat het politieke niet kan of durft te tonen. Theater is dus wel politiek, maar is echt iets anders dan de politiek die de staat draaiende houdt. Dat neemt niet weg dat we moeten nadenken over wat we doen met ons platform en ons publiek.
(...)
Los daarvan proberen wij steeds om ‘van niets iets te maken’. Als wij iets nodig hebben, gebruiken we wat voorhanden is, of maken we het zelf. Objecten laten doorgaan voor iets anders dan wat je op het eerste gezicht ziet, is essentieel aan hoe wij theater maken. We zijn daar wel matuurder in geworden. Onze materiaalkeuze wordt uitgekiender, de middelen spaarzamer, de effecten daardoor hopelijk grootser. Maar het opwekken van fantasie en betekenis vanuit eenvoudige, onbeladen materialen zoals karton, een laken en wat spots, is nog steeds de kern van onze signatuur."